[column-group]

[column]

Al in mijn jeugd voelde ik mij een meisje in een jongenslijf. Ik groeide op met 6 zusjes. Ik droeg hun kleren, speelde met poppen en hield van koken. Op 16 jarige leeftijd voelde ik mij een vrouw. Ik begon andere kleren te dragen, liet mijn haar en nagels groeien en begon make-up te dragen. Dit resulteerde in ruzie binnen het gezin. De mensen in het dorp beledigden mijn vader, zeiden dat ik een waardeloze zoon was die hem nooit kleinkinderen zou schenken. Ze zeiden zelfs dat ik vervloekt was! Mijn vader zette mij uit huis.

[/column]

[column]
De relatie met mijn familie is nu verbeterd en mijn vader accepteert mij zoals ik ben. De aanleiding hiervoor was echter dat mijn vader ziek werd, en ik de enige was die zijn medicijnen kon betalen. Ik mocht weer thuis komen en hij moedigt me aan hem op te zoeken in het dorp. Hij zegt dat het hem niet meer uitmaakt wat andere mensen zeggen.
Het is niet gemakkelijk om op te groeien als transseksueel in Oeganda, het leven viel mij erg zwaar, soms was het haast ondraaglijk. In Oeganda gelooft men niet dat iemand geboren kan zijn in het verkeerde lichaam en hebben veel mensen niets met seksuele diversiteit.

[/column]

[/column-group]

[column-group]
[column]
Moja uit Bulawayo, de tweede stad van Zimbabwe, zegt het luid en duidelijk: “President Robert Mugabe laat geen kans voorbijgaan om homo’s te beledigen.” Moja is mensenrechtenactivist en homo in een land waar homo’s tot maximaal twintig jaar gevangenisstraf kunnen krijgen voor ‘sodomie’. Iedere dag strijdt hij voor gelijke rechten, gezien de omstandigheden een torenhoge uitdaging. “Bij ons is landeigendom heilig, maar de overheid geeft te kennen dat homo’s geen eigenaar mogen zijn van grond  of van een boerderij.”
[/column]

[column]
De discriminatie van LGBT’s in Zimbabwe kent nauwelijks grenzen. Moja: “Als je er op je werk openlijk voor uitkomt homo te zijn wordt je gewoon ontslagen, daarom verbergen veel homo’s en lesbiennes hun identiteit. Op openbare bijeenkomsten kan zomaar iemand opstaan en haatdragende dingen jegens homo’s beginnen te roepen. Zo bedreigend. Het maakt me soms enorm kwaad. Ik snak naar vrije ruimte, wil liefde kunnen voelen. Ik wil dat mensen mij gewoon zien als mens.”
[/column]

[/column-group]

[column-group]

[column]

Ik ben Poline Kimari,  lesbisch en Keniaans, dat is nogal wat! Rond mijn elfde hoorde ik het woord lesbisch voor het eerst. Het zou nog heel lang duren tot ik mij er mee zou identificeren.
Als meisje weet je al jong dat er van je verwacht wordt dat je in de toekomst zult trouwen en kinderen zult krijgen. Al op mijn vijfde was ik mij bewust van deze verwachtingen en naarmate ik ouder werd, realiseerde ik mij steeds meer dat ik daar niet aan wilde voldoen. Ik moest vervolgens zelf maar uitzoeken wie ik was en wat ik dan wel wilde met mijn leven. Gelukkig leerde ik homo-activisten kennen met wie ik kon praten. Dat heeft mij veel geholpen.

Mannelijke dominantie is diep ingeworteld in de Afrikaanse maatschappij.

[/column]

[column]

Als vrouw of bijvoorbeeld transseksueel, moet je vechten voor jouw plek binnen die maatschappij. Als lesbienne in Kenia is het aan jou om je eigen bestaan te rechtvaardigen.
Ik houd van mijn familie. Hoewel het lang heeft geduurd, accepteert mijn familie wie ik ben. Maar mijn zus maakt zich bijvoorbeeld zorgen over mij en voelt zich ongemakkelijk bij de keuzes die ik maak. Ik ben verschillende keren aangevallen en lastiggevallen, en dat beangstigd hen, ze willen mij niet kwijt. Maar ondertussen zien zij ook in waarom ik als activist de dingen doe, die ik doe.
Ik ben een getroebleerd persoon, maar ik ben meer dan dat, ik houd van dansen, schrijven, poëzie en feesten. Kenia ontwikkelt zich. Er is langzaam meer waardering voor diversiteit in gender en seksualiteit. Ik wil onderdeel zijn van deze beweging.

[/column]

[/column-group]

[column-group]
[column]
Martin Magombo (36) uit Malawi is homorechtenactivist. Hij woont in Mzuzu, de op twee na grootste stad van het land. “Bijna alle homo’s die ik ken zijn bang om uit de kast te komen. Aan ouders of andere familie ga je ’t niet vertellen, er is teveel onbegrip”, zegt Martin. “De plaatsen waar homo’s elkaar ontmoeten in Mzuzu moeten geheim blijven. Anders is het niet veilig en kun je klappen krijgen. Ik ben eigenlijk altijd op mijn hoede. Mijn laptop zomaar open laten staan? Ondenkbaar. Er staan allemaal contacten in die ik in gevaar zou brengen.
[/column]
[column]
Als bijeenkomsten over homorechten worden verstoord door de politie, dan schakelen we snel over op een ander onderwerp, klimaatverandering ofzo.” In Malawi kunnen mannen die homoseksuele handelingen plegen tot 14 jaar gevangenisstraf krijgen, vrouwen kunnen tot 5 jaar de cel in gaan. De vrouwelijke president van Malawi, Joyce Banda, wilde begin vorig jaar de anti-homowetten herroepen, maar vond later dat Malawi hier nog niet klaar voor is.
[/column]
[/column-group]

[column-group]
[column]
“Ik ben Sammantha Ndlovu, 29 jaar oud, en woon in Bulawayo, Zimbabwe. Mijn vrienden weten dat ik lesbisch ben en mijn vader praat er openlijk over. De rest van mijn familie niet vanwege hun christelijke achtergrond. In Victoria Falls ben ik een keer door acht mannen in elkaar geslagen. En in plaats van mij te helpen, gedroeg ook de politie zich vijandig tegenover mij. Er wordt hier vaak negatief over homoseksualiteit gesproken, zeker na uitlatingen van de president, verschillende religieuze groeperingen en de media.
[/column]
[column]
Tegenwoordig werk ik voor het Sexual Rights Centre, een organisatie die zich richt op de seksuele rechten van alle mannen en vrouwen in Zimbabwe. In dit land is een langdurige relatie met iemand van dezelfde sekse alleen in het geheim mogelijk. Ik date met iemand uit Zuid-Afrika. Het is een fijn gevoel dat wij kunnen trouwen in haar land. Ik hoop dat we ook in Zimbabwe niet langer als een of ander ruimtewezen behandeld worden. Liefde is uiteindelijk altijd het beste dat iemand kan geven of ontvangen.”
[/column]
[/column-group]

[column-group]
[column]
“Mijn naam is Maliq Akayo, ik ben 23 jaar en woon in Lusaka, Zambia. Ik ben als vrouw geboren, maar wil als man door het leven gaan. Sommigen vrienden accepteren het, anderen hebben er moeite mee. Ze zeggen dat ik een lesbienne ben die in de war is. Op straat en in winkels noemen ze me ‘nicht’ of roepen ‘homo’ naar me. Ik werk voor Transbantu, een activistische non-profitorganisatie die zich sterk maakt voor medische en juridische overheidshervormingen voor transgenders in Zambia.
[/column]
[column]
Je moet hier als activist heel voorzichtig zijn. De overheid heeft opgeroepen iedereen bij de politie te melden die verdacht wordt van homoseksueel gedrag. Toch heeft dit me er nooit van weerhouden om te vertellen dat ik transgender ben. Ik ben er heel trots op. Mijn droom is dat homo’s, lesbiennes, biseksuelen en transgenders in dit land geaccepteerd en gelijk als ieder ander behandeld worden. Dit project van Hivos en Human Right Watch geeft me hoop dat de situatie voor transgenders in Zambia in de toekomst zal verbeteren.”
[/column]
[/column-group]